کاهش تداخل هم کانال با استفاده از آنتن های هوشمند در شبکه سلولی

یکی از چالش های مهم در افزایش ظرفیت سیستم های مخابراتی، به ویژه شبکه های سلولی، کاهش نسبت سیگنال به مجموع تداخل و نویز در گیرنده می باشد. تداخل هم کانال اصلی ترین عامل تداخل در شبکه های سلولی است. با درنظر گرفتن اثر سایه با توزیع lognormal به همراه افت مسیر در کانال بی سیم، تداخل هم کانال به صورت مجموع چند سیگنال با توزیع lognormal مدل می شود. از طرفی، مشخصات آماری جمع چند توزیع lognormal به صورت معین در دست نمی باشد، لذا در شبیه سازی ها از روش هایی جهت تقریب آن استفاده می شود. یکی از دستاوردهای این تحقیق، معرفی یک روش تقریب مناسب جهت انجام شبیه سازی ها می باشد که در مقایسه با سایر روش های موجود از دقت و کارآیی محاسباتی بالاتری برخوردار است. دستاورد دیگر این تحقیق، بررسی کارایی آنتن های هوشمند و روش های شکل دهی پرتو در مقابله با تداخل هم کانال است. در این تحقیق، جهت نزدیک به واقع بودن نتایج، ابتدا مدلی برای الگوی تشعشعی آنتن های مورد استفاده در شبکه ی سلولی معرفی شده است که در مقایسه با مدل های ارائه شده در تحقیق های دیگر تطبیق بیشتری با مدل تشعشع واقعی آنتن دارد. در ادامه، اثر استفاده از دو روش شکل دهی پرتو (بکارگیری آرایه فاز شده و الگوریتم کمینه میانگین مربعات خطا) در افزایش نسبت سیگنال به تداخل بررسی و قابلیت هرکدام از این روش ها در تحقق این مشخصه ارزیابی شده است. در نهایت، جهت تعیین تعداد مناسب عناصر آرایه، میزان حساسیت تداخل هم کانال به تعداد عناصر آرایه محاسبه گردیده است.